ریموت کنترل وسیله انتقال فرمان به مرکز کنترل می باشد. ارتباط میان ریموت کنترل و مرکز فرمان با واسطه رسیور انجام می شود. فرمان حرکت به کمک سیگنال های ماکروویو به رسیور منتقل شده و در رسیور سیگنال حامل از سیگنال فرمان جداسازی میشود. سپس رسیور سیگنال فرمان را رمز گشایی (دکود) می نماید و این فرمان به مرکز کنترل منتقل شده و عملیات متناسب با آن انجام می شود. فرکانس کاری ریموت و رسیور باید یکسان باشد تا فرآیند ارسال و دریافت اطلاعات میان آن دو مقدور باشد. پرکاربردترین فرکانس ها در ریموت کنترل های مورد استفاده در زمینه های مختلف 315MHz، 433MHz و 868MHz می باشند.
علاوه بر فرکانس کارکرد، ریموت کنترل ها را می توان براساس فرآیند معرفی آنها به رسیور نیز تقسیم بندی نمود. بر این اساس ریموت ها به سه دسته زیر تقسیم میشوند.
1. ریموت های کد فیکس – Fix code
در این ریموت ها برای شناساندن ریموت به رسیور نیاز است تعدادی دیپ سوییچ بر روی رسیور در وضعیت خاصی از نظر روشن و یا خاموش بودن قرارگیرند و به طور متقابل تعدادی جامپر در داخل برد الکترونیکی ریموت ها درنظر گرفته شده است که قطع و وصل بودن این جامپر ها را باید مشابه با وضعیت دیپ سوییچ ها بر روی رسیور تنظیم نمود تا رسیور فرمان صادر شده از آنها را شناسایی کند. قطع و وصل کردن این جامپرها بر روی ریموت کنترل به کمک لحیم کاری انجام میشود و کاری به نسبت دشوار است. همچنین به علت محدود بودن وضعیت هایی که می توان این جامپرها را قرار داد این نوع از ارتباط میان ریموت و رسیور از امنیت بسیار پایینی برخورددار بوده و به راحتی قابل کپی برداری است. از طرف دیگر امکان حذف یک ریموت به تنهایی از روی رسیور وجود نداشته و درصورت مفقود شدن یک ریموت می باید وضعیت دیپ سوویج های روی رسیور و وضعیت جامپرهای تمامی ریموت های موجود را تغییر داد تا ریموت مفقود شده دیگر فعال نباشد و در غیر این صورت امنیت مجموعه با مخاطره مواجه خواهد شد. تمامی موارد ذکر شده در فوق نقاط ضعف این سیستم بوده که باعث شده استفاده از آن منسوخ شده و دیگر مورد استقبال کاربران قرار نگیرد.
2. ریموت های کد لرنینگ – Code Learner
در این نوع از ریموت ها کد شناسایی مشترک میان ریموت و رسیور به صورت نرم افزاری مشخص میشود. با زدن یک دکمه بر روی رسیور، رسیور در وضعیت شناسایی قرار گرفته و با زدن یک دکمه از ریموت، کد مربوط به آن ریموت در حافظه رسیور ذخیره شده و از آن به بعد فرمان های صادر شده از آن ریموت برای رسیور قابل دریافت و رمزگشایی خواهد بود. تعداد ریموت های قابل استفاده با این نوع رسیورها محدود به ظرفیت حافظه آن است و در حدود 250 و در بعضی انواع تا 500 ریموت را می توان شناساند. امنیت این نوع از ریموت ها به نسبت مدل کد فیکس بالاتر می باشد و از آنجا که کد ارتباطی میان ریموت و رسیور به صورت نرم افزاری تعیین می شود و نیازی به لحیم کاری برای تنظیم کد ارسال اطلاعات در ریموت نمی باشد استفاده از آن ها ساده تر است. ولی به علت محدود بودن تنوع کدهای ارتباطی میان ریموت و رسیور در مواردی مشاهده شده که ریموت های گیر خودرو باعث ایجاد اختلال در عملکرد ریموت های درب های پارکینگ شده و باعث باز و بسته شدن ناخواسته درب شده است. در مدل کد لرنینگ به علت ثابت بودن کد ارتباطی میان ریوت و رسیور و همچنین محدود بودن تنوع کدهای انتخابی، احتمال کپی برداری بالا بوده و این کار به راحتی به کمک دستگاه های شناسایی کد ارتباطی قابل انجام می باشد، از همین رو امنیت این نوع از ریموت ها چندان بالا نمی باشد.
3. ریموت های هاپینگ
در روش هاپینگ ارتباط میان ریموت و رسیور بر اساس یک کد ارتباطی برقرار می شود. این کد بر خلاف مدل کد لرنینگ ثابت نبوده و در هر بار ارتباط یک کد ارتباطی جدید توسط ریموت مورد استفاده قرار می گیرد. در این نوع ارتباط در حدود 16 بیلیون حالت برای کددهی وجود داشته که عملا کپی برداری از این ریموت ها را غیر ممکن می سازد. همچنین شناساندن ریموت به رسیور فقط از طریق خود رسیور امکان پذیر می باشد. این ویژگی امنیت استفاده از این نوع ریموت ها را بسیار بالا برده و کپی برداری از ریموت را غیرممکن می کند.
درباره این سایت